DÍA DA CANDELORIA
Vai medio inverno fóra e casan os paxariños
O 2 de febreiro é unha data clave no noso calendario: disque "cando a Candeloria chora, vai medio inverno fóra, e cando a Candeloria ri, medio inverno está por vir". Así que xa saben: segundo o tempo que faga nesta data de cambio, poderemos facernos unha idea do que resta de inverno. É o día no que "casan os paxariños", remata a xaneira, e os animais en xeral comezan a tempada de apareamento, con vistas á cría na primavera. O Imbolc celta cristianizouse levando candeas á igrexa para que fosen benditas, con ese carácter ritual que ten o lume na nosa cultura. Coas candeas acesas espántanse as tormentas e encoméndase a alma de quen sofre a agonía. O día despois do apagón, paradoxalmente, é a festa das luces en Oseiro, Becerreá, Cervo, Meaño, O Rosal e Cedeira. E mañá aínda vén o San Brais: "hora e media máis"... De luz.
• Imbolg: celébrase ao comezo do noso febreiro, cando saen as primeiras flores e cantan os primeiros paxaros (logo foi cristianizado no Día da Candelaria). Conságrase á deusa Imbolc o Brigit, protectora dos animais que sobreviven ao inverno.
• Beltaine: celébrase o 1 de maio (a véspera é a noite de Walpurgis). Dedícaselle a Belenos, dios do lume: prendíanse fogueiras nos outeiros. Tebn relación co noso San Xoán, como benvida ao Sol.
• Lughnasa (ou Lugnasad ou Lamas): celebrábase a mediados de xuño, dedicado a Lug en Irlanda, Lugus nas Galias e Lleu en Escocia. Era unha divindade relacionada coa luz nos tres casos. É unha acción de grazas pola fertilidade do agro.
• E, por fin, Samaín: comeza o inverno e un novo ano. É a festa máis importante, e o remate do verán (do gaélico "sam", verán, e "fuin", final). O ano celta diviíase en dúas idades: a escura, ou inverno, Samonios (Samaín-Beltaine) e a da luz, Giamonios.